رهایم کردی و رهایت نکردم!
گفتم حرف ِ دل یکی ستّ
هفتصدمین پادشاه راهم اگر به خواب ببینی،
کنار ِ کوچه ی بغض و بیداری
منتظرت خواهم ماند!
چشمهایم را بر پوزخند ِ این آن بستم
و چهره ی تو را دیدم!
گوشهایم را بر زخم زبان این آن بستم
و صدای تو را شنیدم!
دلم روشن بود که یک روز،
از زوایای گریه هایم ظهور می کنی!
حالا هام،
از دیدن ِ این دو سه موی سفید آینه تعجب نمی کنم!
قفط کمی نگران می شوم!
می ترسم روزی در آینه،
تنها دو سه موی سیاه منتظرم باشند
و تو از غربت ِ بغض و بوسه برنگشته باشی!
تنها از همین می ترسم!
آقای روشنفکر زنش رُ شب کتک زد
آقای روشنفکر به خواننده‌ش کلک زد
دائم مخاطب رُ تا چشمه برد و آورد
بازم مؤلف وقتِ حرفِ قیمتی مُرد
این مردم تسلیمو با لالایی خواب کرد
هر شب با یه بافور تو دستش انقلاب کرد
دنیا رُ خارج کرد دمادم از مدارش
پای بساط عرق و ماست و خیارش
آقای روشنفکر! ای شخصِ تراز اول
پیژامه‌هات آبکش شدن پای کدوم منقل
سنگر گرفتی باز چرا پشت کتابات
پس چی شدش رؤیای نو کردن دنیات؟
خانم روشنفکر همه‌ش قیقاج می‌ره
هم ختم انعام، هم شراب‌پارتی می‌گیره
کاری به کار عالم و آدم نداره
وقتی که پیش آینه ابرو برمی‌داره
می‌گه که بیزار از خرافات و خیاله
اما تو دستش دائمن فنجون فاله
می‌خواد که مرد و زن بشن با هم برابر
اما شبا به مرد خونه‌ش می‌گه: سرور
خانم روشنفکر! ای شخص تراز اول
تا کی توی کافه فقط حل کردن جدول
بازم که می‌نازی به مارکای لباسات
پس چی شدش رؤیای نو کردن دنیات؟
آخ که چه حالی داره !
چِش به راهِت باشم ،
بارون بیاد ،
تو نیای و من
خیسِ خیس
تمومِ اون خیابونِ طولُ درازِ بیمغازه رُ
پیاده گَز کنم ،
خودمُ به خونه برسونمُ
از گِلُ شِلِ روی کفشام
بفهمم که چقدر دوسِت دارم !
آخ که چه حالی داره !
چِش به راهِت باشم ،
بارون بیاد ،
تو هَم بیای و من
دست تو دستِ تو
تمومِ اون خیابونِ طولُ درازِ بیمغازه رُ
پیاده گَز کنم ،
بعد خودمونُ به نیمکتِ پارکِ پَرتِ بَرِ اتوبانْ برسونیمُ
تو از برقِ توی چشامْ
بفهمی که چقدر دوسِت دارم !
آخ که چه حالی داره !
همین خیالا ،
همین آرزوها ،
همین خوشْباوَریا ،
همین اومدْ نیومد کردنا...
زندگیْ دلْدلِ همین همینهاس !
شکایت نمی کنم، اما
آیا واقعاً نشد که در گذر ِ همین همیشه ی بی شکیب،
دمی دلواپس ِ تنهایی ِ دستهای من شوی؟
نه به اندازه تکرار ِ دیدار و همصدایی ِ نفسهامان!
به اندازه زنگی...
واقعاً نشد؟
واقعاً انعکاس ِ سکوت،
تنها حاصل ِ فریاد ِ آن همه ترانه
رو به دیوار ِ خانه ی شما بود؟
نگو که نامه های نمناک ِ من به دستت نرسید!
نگو که باغچه ی شما،
از آوار ِ آن همه باران
قطعه ای هم به نصیب نبرد!
نگو که ناغافل از فضای فکرهایت فرار کردم!
من که هنوز همینجا ایستاده ام!
کنار همین پارک ِ بی پروانه
کنار همین شمشادها، شعرها، شِکوه ها...
هنوز هم فاصله ی ما
همان هفت شماره ی پیشین است!
دیگر نگو که در گذر ش گریه ها گُمش کردی!
نگو که نشانی کوچه ی ما را از یاد بردی!
نگو که نمره ِ پلاک ِ غبار گرفته ی ما،
در خاطرت نماند!
آیا خلاصه ی تمام این فراموشی های ناگفته،
حرفی شبیه « دوستت نمی دارم» تو
در همان گفتگوی دور ِ گلایه و گریه نیست؟
تصوّر کُن اگه حتا تصوّر کردنش سخته،
جهانی که هر انسانی تو اون خوش بخته خوش بخته
جهانی که تو اون پولُ نژادُ قدرت ارزش نیست
جواب هم‌صدایی‌ها پُلیسِ ضدِ شورش نیست
نه بُمبِ هسته‌یی داره، نه بُمب‌افکن، نه خمپاره
دیگه هیچ بچّه‌یی پاشُ روی مین جا نمی‌ذاره!
همه آزادِ آزادن! همه بی‌دردِ بی‌دردن!
تو روزنامه نمی‌خونی، نهنگا خودکشی کردن!
جهانی رُ تصوّر کُن، بدونِ نفرتُ باروت
بدون ظلمِ خودکامه، بدونِ وحشتُ تابوت
جهانی رُ تصوّر کُن، پُر از لبخندُ آزادی
لبالب از گلُ بوسه، پُر از تکرارِ آبادی
تصوّر کن اگه حتی تصوّر کردنش جُرمه
اگه با بُردنِ اسمش گلو پُر میشه از سُرمه!
تصوّر کن جهانی رُ که توش زندان یه افسانه‌س
تمامِ جنگای دنیا شُدن مشمولِ آتش‌بَس!
کسی آقای عالم نیست، برابر با همَن مَردُم
دیگه سهمِ هر انسانه تنِ هر دونه‌ی گندم
بدون مرزُ محدوده! وطن یعنی همه دنیا!
تصوّر کن تو می‌تونی بشی تعبیرِ این رویا!
