بِگَرد !
برادر !
بِگَرد...
کیفم‌ُ زیرُ رو کن‌ُ
تموم‌ِ شعرایی که تو دفترم دارم‌ُ آتیش بزن !
تَه‌ِ جیبام‌ُ دربیار !
به لوله ی خالی‌ِ خودکارم خیره‌شو !
دستمالم‌ُ بو کن، مبادا بوی عطرِ زنونه بده !
سِجِلدم‌ُ پاره پاره کن !
ساعتم‌ُ کش برو !
(مُفت‌ِ چنگت !
آخه عقربه‌هاش فقط ساعتای حبس‌ُ بَرام شمُردن !)
کفشامَم دربیارم؟
شلوارم‌ُ چی؟
اگه بخوای لُخت‌ِ مادرزاد می‌شم امّا
اون بُمب‌ِ ساعتی که تو مغزم دارم‌ُ
هیچ وقت پیدا نمی‌کنی !
می‌خوامِت !
این خلاصه‌ی تموم‌ِ شعرای عاشقونه‌ی دنیاس !
تو این زمونه‌ی سِلف سرویس ،
مجال‌ِ این نیس بِرَم تو عالم‌ِ هَپَروت‌ُ
چشمات‌ُ به فانوسای یه بندرِ دورْاُفتاده تشبیه کنم
که بی قرارِ برگشتن‌ِ ماهیگیراشه !
یا مثلا" بگم که دستات‌ْ
مث‌ِ کلبه‌ی اَمنی تو دل‌ِ یه جنگل‌ِ اَنبوه‌ِ ،
واسه زندونی‌ِ فراری !
اگه تو این روزگارْ
فُرصت‌ِ شنیدن‌ِ جواب‌ْ سلامت‌ُ داشته باشی‌ْ
بایس کلات‌ُ بندازی هوا ،
دیگه چه برسه به رَدُ بَدَل کردن‌ِ دِل‌ُ قُلوه
که این روزا کالای ممنوعن !
بذار دَرِ گوشِت بگم :
می‌خوامِت !
این خُلاصه‌ی تموم‌ِ جُرمای عاشقونه‌ی دنیاس !
بعیدتَرین رؤیاها هم حقیقت دارن !
حتا اگه تعریف کردن‌ِ بعضیاشون ،
سَرِ آدم‌ُ به باد بده !
رؤیای بچه‌گی‌ِ پاسبون‌ِ سَرِ چهاراه
داشتن‌ِ یه سوت سوتک بوده ،
ناظم‌ِ دبستان‌ِ ما
دلش می‌خواسته هیتلر بشه ،
و اون زن‌ِ اون کاره‌ی خیابون‌ْ
شبا خواب‌ِ سوفیالورن‌ُ می‌دیده !
بعضی وقتا ،
فکر کردن به آفتاب
آدم‌ُ بیشتر از خودِ آفتاب گرم می‌کنه !
در حواشی شعرهایم،
تقصیر تو نبود!
خودم نخواستم چراغ ِ قدیمی خاطره ها،
خاموش شود!
خودم شعرهای شبانه اشک را،
فراموش نکردم!
خودم کنار ِ آرزوی آمدنت اردو زدم!
حالا نه گریه های من دینی بر گردن تو دارند،
نه تو چیزی بدهنکار ِ دلتنگی ِ این همه ترانه ای!
خودم خواستم که مثل زنبوری زرد،
بالهایم در کشاکش شهدها خسته شوند
و عسلهایم
صبحانه کسانی باشند،
که هرگز ندیدمشان!
تنها آرزوی ساده ام این بود،
که در سفره صبحانه تو هم عسل باشد!
که هر از گاهی کنار برگهای کتابم بنشینی
و بعد از قرائت بارانها،
زیر لب بگویی:
«-یادت بخیر! نگهبان گریان خاطره های خاموش!»
همین جمله،
برای بند زدن شیشه شکسته این دل بی درمان،
کافی بود!
هنوز هم جای قدمهای تو،
بر چشم تمام ترانه هاست!
هنوز هم همنشین نام و امضای منی!
دیگر تنها دلخوشی ام،
همین هوای سرودن است!
همین شکفتن شعله!
همین تبلور بغض!
به خدا هنوز هم از دیدن تو
در پس پرده باران بی امان،
شاد می شوم! بانو!
