دکلمه "صدا" از احسان افشاری

صدای گنگ مرا از سراب می شنوید
ستاره خواب کنید آفتاب می شوید
از این دقیقه فقط آب و تاب می شنوید
شنیدم آنچه شنیدم جواب می شنوید

به این شقایق در اضطراب گوش کنید
به این پرنده ی در اعتصاب گوش کنید
موظفید به حرف حساب گوش کنید! 
به نطق آخرم عالی جناب گوش کنید

خدای عهدشکن عشق بود، حالا نه
ترانه ی فدغن عشق بود، حالا نه
همیشه روی سخن عشق بود، حالا نه
سلاح آخر من عشق بود، حالا نه

هزار تیرخطا از کمان گریخته است 
همان که گفت کنارم بمان گریخته است 
شهاب وحشی ام از آسمان گریخته است
چگونه از تو بگویم زبان گریخته است

قلم گرفتم و دردا قلم نمیگیرد
که آتش من و هیزم به هم نمیگیرد
کسی نشان حضور از عدم نمی گیرد 
خوشم که مرگ مرا دست کم نمی گیرد

نخواه دشنه ی تن تشنه را غلاف کنم
نخواه بردگی عین و شین و قاف کنم 
قلم به دست گرفتم که اعتراف کنم
حساب آینه را با غبار صاف کنم

همین شما که پذیرای شعر من بودید
مگر نه آنکه به وقتش لب و دهن بودید
به تیشه ایی نرسیدید و کوهکن بودید 
و توشه ی هم اگر بود راهزن بودید

صدف ندیده به گوهر رسیده ایید عجب
چراغ کشته به مجمر رسیده اید عجب
به خط هفتم ساغر رسیده ایید عجب
دو خط نخوانده به منبر رسیده ایید عجب

هلاک مخمصه ام دست بندتان پس کو؟
درخت های زمستان پسندتان پس کو؟
سرجنازه ی شعر آب قندتان پس کو؟
چهارپاره شدم نیشخندتان پس کو؟

کلید مخمصه را در قفس گذاشته ایید
کلاه شعبده از پیش و پس گذاشته ایید
کجا فرار کنم خار و خس گذاشته ایید
مگر برای دویدن نفس گذاشته ایید؟

آهای شعر ! رفیقان راهزن داری
برهنه ای و در اندوه رخت کن داری
غریبی و سر هر کوچه انجمن داری
چقدر هم که به هر دسته سینه زن داری

پی مزار تو با التهاب می آیند
خدا قبول کند با نقاب می آیند
فرشته اند و به قصد عذاب می آیند
به وقت تیشه زدن با گلاب می آیند

کتاب معجره را کنج غار پنهان کن
هر چه آن چه داشتی از روزگار پنهان کن
ستاره از شب دنباله دار پنهان کن
فقط نفس بکش اما بخار پنهان کن

وصیتی کنم انگور را تمام نکن
اگر شراب نیانداختی حرام مکن
شراب شعر منم از غریبه وام مکن
مرا مقایسه با شاعران خام مکن
 

که در مقایسه از دودمان خیامم
نه گوش به به و چه چه نه چشم انعامم
بگوش عالم و آدم رسید پیغامم
حریف گوشه ی میخانه های بدنامم

مباد سیلی محکم کم کنند شعرم را
شعارهای دمادم کنند شعرم را
مباد قبله ی عالم کنند شعرم را
به روز واقعه پرچم کنند شعرم را

مطاع شعر و شرف سرسری فروخته ای
ولی به حجره ی بی مشتری فروخته ای 
تو را به من چه که در دری فروخته ایی
مبارک است به خوکان پری فروخته ای

 

حرام ِ باد شدی ؟ خاک در دهانت باد !
دهان دریده ترین شب نگاهبانت باد
کلاغ صبح مه آلود نوحه خوانت باد
مرا به سنگ زدی ؟ ! شیشه نوش جانت باد

مرا سیاه نکن آدم زغال فروش
مرا چکار به این کوچه های فال فروش؟
مرا چکار به این قوم قیل و قال فروش؟
گرفته حالم از این شهر ضدحال فروش

از این اجاق رها مانده دود سهم من است
یکی نبود جهان کبود سهم من است
و کوه نعره زد اینک : صعود سهم من است
به قله رفتم و دیدم، فرود سهم من است

اگر چه دور و برم جز خطر نمی بینم
علاج واقعه را در سفر نمی بینم
به جز غبار قدم پشت سر نمی بینم
و هیچ عاقبتی در هنر نمی بینم

من ایستاده شکستم اقامه بهتر از این؟
قلم شدم که بخوانید نامه بهتر از این؟
یکی برید و یکی دوخت جامه بهتر از این؟
رسیدم و نرسیدم ادامه بهتر از این؟

به لطف شعر دل از دلبران ندزدیم
از این بساط سگی استخوان ندزدیدم
اگر نداشتم از دیگران ندزدیدم
من از حیاط کسی نردبان ندزدید

قسم به جان درختان تبر نساخته ام
برای بتکده ای دردسر نساخته ام
که با فروش قلم سیم و زر نساخته ام
برای هیچ کسی هم که شر نساخته ام

همیشه پشت سخن آیه ی سکوت منم
هزار چهره ی پوشیده در قنوت منم
زبان سوخته ی جنگل بلوط منم 
و پشت جاذبه ها سیب در سقوط منم

و بازمانده ی دنیای درد ما بودیم 
کسی که دید و فراموش کرد ما بودیم
صدای حنجره ی سرخ درد ما بودیم 
سکوت بین دو فنجان سرد ما بودیم

کفاف حسرت ما را زمین نخواهد داد
زمانه هم که به جز نقطه چین نخواهد داد 
کسی به مشق درست آفرین نخواهد داد
جواب اشک به جز آستین نخواهد داد

 

دانلود دکلمه با صدای شاعر

دکلمه "اتوبوسی که نیامد" از احسان افشاری

آسمان تار، زمین تور، خیابان تیر است
آه این بیشه قدم‌گاهِ کدامین شیر است

من کجا با که قراری ابدی داشته‌ام
درِ تابوتِ تو را پنجره انگاشته‌ام

کِی کلاه از سرم افتاد زمستان آمد
کِی دو تا ابر به هم خورد که باران آمد

من کجا دست به یالِ تو زدم سنگ شدم
کِی قلم دستِ تو افتاد که من رنگ شدم

چتر با یادِ تو ساییدم و باران آمد
با تو از بادنما گفتم و طوفان آمد

آمدی نعشِ غزل‌باخته را جان بدهی؟
جنگلِ سوخته را وعده‌ی باران بدهی؟

هر کجا راه زدم صورتِ او را دیدم
در خودم چاه زدم صورتِ او را دیدم

نم شدی، رود شدی، آتشِ نمرود شدی
آن‌ورِ قوسِ رصدخانه‌ی من دود شدی

ایستادی خفه شد نایِ بیابانیِ من
راه رفتی عرق افتاد به پیشانی‌ِ من

خوشه‌ی انگوری و انگور نمی‌دانی چیست
مو برآشفتی و منصور نمی‌دانی چیست

تو عسل می‌خوری و زندگی‌ات شیرین است
مرگ در لانه‌ی زنبور نمی‌دانی چیست

دختر اَبروی کمان‌دارِ کمین کرده‌‌ی من
سر جدا کردی و ساطور نمی‌دانی چیست؟

دختری کفش طلا گم شده در پیرهنم
داستان‌های شما گم شده در پیرهنم

تا که شیر از شبِ نخجیر به من برگردد
چند آهوی رها گم شده در پیرهنم

یاوه می‌گویم و شاید که حقیقت دارد
چند وقتی‌ست خدا گم شده در پیرهنم

من که در جنگلِ او طوطیِ سرگردانم
نسَبم را به کدام آینه برگردانم

متولد شده در شعر، جنینی که تویی
نابِکارم، چه بکارم به زمینی که تویی
برفی و کوه برای تو نشیمن‌گاه است
آه اگر آب شود قله‌نشینی که تویی

سرِ عقل آمده‌ام پا بگذارم بانو
سرِ زانوی خودم سر بگذارم بانو

من که باشم که از آغوشِ تو سودی ببرم
من همین بس که از آتشکده دودی ببرم

آی سر کرده‌ی در پرده‌ی تنبور به دست
چار مضراب بزن یک‌سره بر هر چه که هست

پل نبستم که به آغوشِ تو سر بسپارم
پل شکستم که به رودِ تو قدم بگذارم

رود دریا شد و دریا به خیابان پیچید
اتوبوسی که نیامد سرِ میدان پیچید

زورقِ ساحلی‌ام، اسکله‌ی تزیینی
دستِ بیرون زده از موجِ مرا می‌بینی؟

خطِ پُر حادثه‌ام، منظره‌ی تو در تو
آه اگر باز شود در، تو نباشی آن سو

دَر ولی صخره‌ی سنگ است که ویران نشود
آن‌که بی‌من چمدان بست پشیمان نشود

کفشِ تردید به پا کردم و راه افتادم
شادم از این‌که به این روزِ سیاه افتادم

بعدِ هر نامه زدی زیر الفبای خودت
کفش پا کردم و رفتی پیِ دنیای خودت

ساده از ماهیِ راهی شده‌ات می‌گذری
تور انداخته‌ای آبیِ دریا ببری؟

تا که بر دار نجنبم، گره محکم زده‌ای
با همان دست که فنجانِ مرا هم زده‌ای

فاش می‌گویم و از گفته‌ی خود غمگینم
چای می‌نوشم و در چای تو را می‌بینم

مثل ماهی که به مرداب بیفتد گیجم
مثل قلاب که در آب بیفتد گیجم

تا که شطرنج تویی مات منم، کیش منم
کافِ کندوی عسل، نوش تویی، نیش منم

گرگ و میش است هوا، گرگ منم، میش تویی
ظهرِ غمباره‌ی طوفانیِ در پیش تویی

مثل ماهی که به مرداب بیفتد گیجم
مثل یک بچه که از تاب بی‌افتد گیجم

زنِ رسواگر و سودا زده برگرد به قبل
قبل از آنی که بیایند و بکوبند به طبل

خاک اگر پنجه به آرامشِ رودم بزند
یا که آتش به سراپای وجودم بزند

باد اگر بر سرِ گیسوی تو بدخواب شود
آب اگر دورِ خودش پیچد و گرداب شود
من بعید است به نزدیک شدن فکر کنم
استوایی‌تر از آنی که یَخت آب شود

عاقبت عشق به یک خاطره می‌پیوندد
کفش می‌ساید و می‌خندد و دَر می‌بندد

خانه تابوتم و مبهوت، نخواهی آمد
سبدم پُر شده از توت، نخواهی آمد

می‌رسی نامه‌ی بر باد ولی بعد از مرگ
من تو را می‌بَرم از این ولی…

 

دانلود دکلمه با صدای شاعر

صحنه _ علیرضا آذر

یا کُنج قفس یا مرگ این بخت کبوتر هاست
دنیا پُل باریکی بین بد و بدترهاست
ای بر پدرت دنیا آن باغ جوانم کو
دریاچه ی آرامم کوه هیجانم کو
بر آینه ی خانه جای کف دستم نیست
آن پنجره ای را که با توپ شکستم نیست
پشتم به پدر گرم و دنیا خود ِ مادر بود
تنها خطر ممکن اطراف سماور بود
از معرکه ها دور و در مهلکه ها ایمن
یک ذهن هزار آیا از چیستی آبستن
یک هستی سردستی در بود و عدم بودم
گور پدر دنیا مشغول خودم بودم
هر طور دلم میخواست آینده جلو میرفت
هر شعبده ای دستش رو میشد و لو میرفت
صد مرتبه میکشتند یکبار نمیمردم
حالم که بهم میریخت جز حرص نمیخوردم
آینده ی خیلی دور ماضی بعیدی بود
پشت در آرامش طوفان شدیدی بود
آن خاطره های خشک در متن عطش مانده
آن نیمه ی پُر رنگم در کودکی اش مانده
اما منه امروزی کابوس پُر از خواب است
تکلیف شب و روزم با دکتر اعصاب است
نفرین کدام احساس خون کرد جهانم را
با جهد چه جادویی بستند دهانم را
من مرد شدم وقتی زن از بدنش سر رفت
وقتی دو بغل مهتاب از پیرهنش سر رفت
اندازه ی اندوهم اندازه ی دفتر نیست
شرح دو جهان خواهش در شعر میسر نیست
یک چشم پُر از اشک و چشم دگرم خون است
وضعیت امروزم آینده ی مجنون است
سر باز نکن ای اشک از جاذبه دوری کن
ای بغض پُر از عصیان این بار صبوری کن
من اشک نخواهم ریخت این بغض خدادادی ست
عادت به خودم دارم افسردگی ام عادی ست
پس عشق به حرف آمد ساعت دهنش را بست
تقویم به دست خویش بند کفنش را بست
او مُرده ی کشتن بود ابزار فراهم کرد
هوای هزاران سیب قصد منه آدم کرد
لبخند مرا بس بود آغوش لهم میکرد
آن بوسه ما میکشت لب منهدمم میکرد
آن بوسه و آن آغوش قتاله و مقتل بود
در سیر مرا کشتن این پرده ی اول بود

تنها سر من بین این ولوله پایین است
با من همه غمگینن تا طالع من این است
در پیچ و خم گله یکبار تو را دیدم
بین دو خیابان گُرگ هی چشم چرانیدم
محض دو قدم با تو از مدرسه در رفتم
چشمت به عروسک بود تا جیب پدر رفتم
این خاصیت عشق است باید بلدت باشم
سخت است ولی باید در جذر و مدت باشم
هرچند که بی لنگر هرچند که بی فانوس
حکم آنچه تو فرمایی ای خانوم اقیانوس
کشتی و گذر کردی دستان دعا پشتت
بر گود گلویم ماند جا پای هر انگشتت
از قافله جا ماندم تا همقدمت باشم
تا در طبق تقسیم راضی به کمت باشم
آفت که به جانم زد کِشتم همه گندم شد
سهم کم من از سیب نان شب مردم شد
ای بر پدرت دنیا آهسته چه ها کردی
بین منو دیروزم مغلوبه به پا کردی
حالا پدرم غمگین مادر که خودآزار است
تنهایی بی رحمم زیر سر خودکار است
هر شعر که چاقیم از وزن خودم کم شد
از خانه به ویرانه از خانه به ویرانه از خانه به ویرانه ، تکرار سلوکم شد
زیر قدمت بانو دل ریخته ام برگرد
از طاق هزاران ماه آویخته ام برگرد
هرچیز به جز اسمت از حافظه ام تُف شد
تا حال مرا دیدند سیگار تعارف شد

گیجی نخ اول خون سرفه ی آخر شد
خودکار غزل رو کرد لب زهر مکرر شد
گیجی نخ دوم بستر به زبان آمد
هر بالش هرجایی یک دسته کبوتر شد
گیجی نخ سوم دلشور برش میداشت
کوتاهی هر سیگار با عمر برابر شد
گیجی نخ بعدی در آینه چین افتاد
رویی که کنارم بود هذیان مصور شد
در ثانیه ای مجبور نبض از تک و تا افتاد
اینگونه مقدر بود اینگونه مقرر شد
ما حاصل من با توست قانون ضمیر این است
دنیای شکستن هاست ما جمع مکثر شد
سیگار پس از سیگار کبریت پس از کبریت
روح از ریه ام دل کند در متن شناور شد
فرقی که نخواهد کرد در مُردن من
تنها با آن گره ابرو مردن علنی تر شد
یک گام دگر مانده در معرض تابوتم
کبریت بکش بانو من بشکه ی باروتم
هر کس غم خود را داشت هرکس سر کارش ماند
من نشئه ی زخمی که یک زخم خمارش ماند
چیزی که شکستم داد خمیازه ی مردم بود
ای اطلس خواب آلود این پرده ی دوم بود

هرچند تو تا بودی خون ریختنی تر بود
از خواهر مغمومم سیگار تنی تر بود
هرچند تو تا بودی هر روز جهنم بود
این جنگ ملال آور بر عشق مقدم بود
هرچند تو تا بودی ساعت خفقان بود و
حیرت به زبان بود و دستم به دهان بود و
چشمم به جهان بود و بختک به شبم آمد
روزم سرطان بود و جانم به لبم آمد
هرچند تو تا بودی دل در قدحش غم داشت
خوب است که برگشتی این شعر جنون کم داشت
ای پیکر آتش زن بر پیکره ی مردان
ای سقف مخدرها جادوی روان گردان
ای منظره ی دوزخ در آینه ای مخدوش
آغاز تباهی ها در عاقبت آغوش
ای گاف گناهی ها ای عشق...

دانلود دکلمه

ناتنی _ احسان افشاری

بندِ رختی وسط طوفانم

دستم از پیرهنت کوتاه است

ابرها پشت سرم می‌گریند

اتفاقات بدی در راه است

لبِ یک پنجره‌ی لیمویی

باد و بوران گره می‌خورد به هم

شهر هم‌سفره‌ی طوفان می‌شد

حالم از پنجره می‌خورد به هم

من روانی‌تر از آنم که تو را

بعدِ ده سال فراموش کنم

آنچه در جانِ من انداخته‌ای

آتشی نیست که خاموش کنم

خواهرِ ناتنی‌ام می‌گوید

روی خرپشته خدا را دیده

با پسرخاله‌ی شیطان یک شب

سیبِ نفرین شده را بلعیده

روی دستان عرق کرده‌ی شهر

می‌دود تا به زمستان برسد

قول داده به عروسک‌هایش

که به مهمانیِ باران برسد

در شبِ جنگلِ اسرار آمیز

رد شد از گُرده‌ی خیسِ پل سرخ

مثل یک عطر فراموش شده

رفت تا خاطره‌ی یک گل سرخ

یک زنِ ساحره با جارویش

برده او را به تماشای بهار

خواهرم رفته که با این رفتن

گم شود لای درختان انار

خواهرم کاش از این خاک مریض

سهم تو شاخه‌ی میخک باشد

کاش غم‌بارترین دغدغه‌ات

شکمِ خالیِ قلک باشد

چه بخواهی چه نخواهی خواهر

سهم ما آینه‌ای از آه است

ابرها پشت سرم می‌گریند

اتفاقات بدی در راه است

از حبابِ نفسم می‌فهمم

چیزی از من تهِ دریا مانده

مثل جا ماندن قلاب در آب

بدنم در بدنت جا مانده

روحِ برخواسته از تابوتم

شعرِ بیرون زده از لای کتاب

من به نومیدیِ خود معتادم

ماهیِ مُرده نیانداز به آب

اسب‌ها بارِ نمک می‌بردند

به سرم زد که گریزان باشم

بزنم سمت خیابان‌خوابی

کتفِ در رفته‌ی تهران باشم

دکه‌ها بسته و میدان خسته

از دو تا سایه نشانی هم نیست

کوچه‌ها در بغلِ پاییزند

صندوقِ نامه‌رسانی هم نیست

همه رفتند فقط من دیدم

جاده از حرفِ سفر پا نکشید

پشت تنهاییِ خود صف بستم

هیچ‌کس کرکره بالا نکشید

همه بودند فقط من رفتم

تا به دروازه‌ی رویا برسم

از همین جاده‌ی بی‌رحم بپرس

من نمی‌خواستم اینجا برسم

همه رفتند فقط من دیدم

پنجره جِر زد و با طوفان رفت

بیخِ دیوار زنی بی‌سایه

از غبار آمد و با باران رفت

خواب دیدم که زنی در باران

بچه‌ای را دمِ یک خانه گذاشت

زنِ دیگر که به آن خانه رسید

زیرِ چادر زد و او را برداشت

زیرِ چادر زد و من را برداشت

برد تا گریه‌ی قنداقی سرد

برد تا رابطه‌ی پرده و باد

برد تا تجربه‌ی فصلی سرد

متولد شدم از تاریکی

پوست انداختم از گهواره

و فرود آمدم از پله‌ی ماه

روی غمناک‌ترین سیاره

تهِ انباریِ مغزم هر روز

یک بغل خاطره زندان کردم

آخرین تکه‌ی آغوشم را

تهِ صندوقچه پنهان کردم

بچگی‌های زمین یادم نیست

نطفه‌ی خانه‌نشین یادم نیست

خوابِ کوتاهِ جنین یادم نیست

تُف به این حافظه‌ی نامردم

سرخوشی‌های نفهمانه کجاست

شوقِ تعقیبِ دو پروانه کجاست

نقشه‌ی تا شده‌ی خانه کجاست

که به تابوتِ خودم برگردم

شهر با هیچ‌کسی کار نداشت

غیرِ یک منظره‌ی تار نداشت

برزخی بود که دیوار نداشت

پس به آیینه پناه آوردم

من و سنگینیِ آوارِ لَحَد

من و منها شدن از هر چه عدد

از الفبای اَزل تا به ابد

مضربِ تب به توانِ دردم

خواهر ناتنی‌ام می‌گوید

یک نفر خرخره‌اش را برده

آفتاب از سرِ یک بامِ بلند

همه‌ی بستنی‌اش را خورده

ابر می‌بارد و او می‌غرد

ابر می‌غرد و او می‌بارد

زیر پیراهنِ خاکستری‌اش

پَرِ گنجشک نگه می‌دارد

با درختانِ موازی در باد

مثل یک ابرِ پدر مُرده گریست

یک نفر نیست بگوید دختر

حلزونی تهِ این باغچه نیست

می‌روی، پنجره را می‌بندم

می‌روی، سایه به دنبالِ تو نیست

مدتی می‌گذرد می‌فهمی

پنجره، فکر، هوا؛مالِ تو نیست

پُرم از وحشتِ انکار شدن

مثل تنهاییِ یک دلقکِ پیر

مثل یک پیریِ قبل از موعد

مثل یک پنجره‌ی غافلگیر

مثل کف‌بینیِ باد از کوچه

مثل نخ دادنِ یک کوچه به زن

مثل یک زن که پُر از تنهایی‌ست

پُرم از وحشتِ انکار شدن

وقتِ ویران شدنِ این خانه

چشمِ بیدار فقط آینه بود

شاهدِ غیبتِ زیباییِ تو

آخرین‌بار فقط آینه بود

آخرین‌بار همین آینه بود

که تو را دید و خودارضایی کرد

چشم از دیدنِ مهمان‌ها بست

فقط از سنگ پذیرایی کرد

دیگر اِی خانه‌ی پیچیده به مه

جاده معنای رسیدن به تو نیست

برف با آن همه جا پایِ سپید

سرِ نخ‌های رسیدن به تو نیست

قبلِ پاییز تو غایب بودی

بعدِ پاییز تو غایب بودی

همه جا کافه‌نشینی کردم

آن‌ورِ میز تو غایب بودی

آن طرف‌تر نمِ باران هم بود

سرفه‌ی خشکِ درختان هم بود

ساعتِ خیره‌ی میدان هم بود

چشمِ بد دور، دو فنجان هم بود

آن‌ورِ میز تو غایب بودی...

 

آن‌ورِ میز هوا تاریک است

همه‌ی منظره‌ها کاغذی‌اند

وسطِ قابِ خیابانی سرخ

دو نفر شکلِ خداحافظی‌اند

زنِ تنها، زنِ مرد آزرده

زنِ از آینه سیلی خورده

زنِ از درد به خود پیچیده

تهِ فنجان زنِ دیگر دیده

مردِ مردودِ مدارا کرده

شکلِ یک عقده‌ی سر وا کرده

مردِ حمّالِ دو جین ویرانی

کفشِ بیرون زده از مهمانی

بازی از نیمه به اتمام رسید

سایه‌ی مرد به زن بازنگشت

سهمِ تفریحِ کسی دیگر بود

بومرنگی که به من بازنگشت

ما به تنهاییِ هم چسبیدیم

مثل چسبیدنِ رختی به کمد

دستِ رد خورده به هم برگشتیم

شکلِ برگشتنِ فریاد به خود

ما به تنهاییِ هم چسبیدیم

که نترسیم و هوایی بخوریم

فهمِ تنهاییِ ما ممکن نیست

بس که از ماده‌ی تاریک پُریم

یک سرِ کوچه به سرما وصل است

سرِ دیگر به غباری ممتد

دستم از خاطره‌ها بیرون است

مانده‌ام زیرِ فشاری ممتد

از همین پنجره‌ی لیمویی

می‌توانم به جهان اخم کنم

می‌توانم بزنم زیرِ تگرگ

صورتِ پنجره را زخم کنم

ناگزیرم که در این ساعتِ بد

پای دیوار ترُک جمع کنم

باید از کوچه‌ی سوزن خورده

لاشه‌ی بادکنک جمع کنم

خواهرم؛نیمه‌ی تاریک‌ترم

با تو در متنِ سفر خواهم مُرد

من که جای دو نفر زیسته‌ام

پس به جای دو نفر خواهم مُرد

سبز یعنی خَزه بستن در جوی

سبز یعنی سفری در باران

سبز یعنی خبری در گوشی

سبز یعنی درِ بیمارستان

خواهرم در شکمِ رویا بود

سرد و سرخورده به دنیا آمد

ابرها پشتِ سرم محو شدند

خواهرم مُرده به دنیا آمد

 

دانلود دکلمه با صدای شاعر