بگذار ندانند که رگبار ِ گریه های من،

از کجای آسمان آب می خورد!

                      ولی می خواهم تو بدانی! گُلم!

می خواهم تو بدانی!

 

پدر بزرگم همیشه می گفت

وقتی شبانه به کابوس ِ بی نور ِ کوچه می روی،

برای فرار از زوایای ترس

آوازی را زمزمه کن!

من همه برای پُر کردن ِ این خلوت ِ خالی ترانه می خوانم!

برای تاراندن ِ ترس!

به خدا از این کوچه های بی سلام،

                                      از این آسمان ِ بی کبوتر می ترسم!

 

بامها را ببین!

دیگر کسی بادبادک نمی سازد!

در دامنه ی دست  کودکان،

                           تیر و کمان حرف ِ اول را می زند!

می ترسم از هزاره ای دیگر،

نسل ِ گلهای سرخ منقرض شده باشد!

می ترسم نوه های این ماهی ِ سرخ هم

با خیال  رسیدن به دریا،

دور ِ حصار ِ همین حوض ِ نیمه پُر

بچرخند و ُ

پیر شوند و ُ

               بمیرند!