تا اونجا که‌ یادم‌ میاد 

آخرِ تموم‌ِ قصه‌های‌ مادربزرگ‌ ،

دیوِ تنوره‌ می‌کشیدُ 

پهلوون‌ِ با دخترِ شاپریون‌ می‌رَف‌ دَدَر !

اما تو کتاب‌ِ تاریخ‌ِ دبستان‌ِ ما ،

حتا یه‌ پهلوون‌ نبود که‌ به‌ دیوِ بگه‌ : 

خَرِت‌ به‌ چَند ؟

تَن‌ِ پاره‌ پاره‌ی‌ این‌ وطن‌ِ ننه‌ مُرده‌ 

همه‌ جور تیغی‌ رُ به‌ خودش‌ دید !

از ساطورِ اسکندر گرفته‌ تا قداره‌ی‌ چنگیز ،

از نیزه‌ی‌ تیمورْ چُلاق‌ گرفته‌ تا هلال‌ِ شمشیرِ بیابون‌ْگَرد !

تاریخی‌ که‌ جهان‌ گُشاش‌ 

یه‌ دیوونه‌ی‌ نادرْ نام‌ باشه‌ وُ 

سَردارش‌ یه‌ آغامحمدخان‌ ،

به‌ کفرِ ابلیسم‌ نمی‌اَرزه‌ !

اما فکرش‌ُ بکن‌ :

اگه‌ مادربزرگ‌ْ کتاب‌ِ تاریخ‌ُ نوشته‌ بود 

حالا رو فرش‌ِ طلاْکوب‌ِ بهارستان‌ نشسته‌ بودیم‌ُ 

با چه‌ کیفی‌ اون‌ُ می‌خوندیم‌ !

فکرش‌ُ بکن‌ !